Wilma stuurt mij een berichtje: “Ik heb nog een dingetje en misschien kun je mij ermee helpen.
Mijn laatste werkdag komt steeds dichterbij en emotioneel doet dat iets met mij. Als ik erover praat met collega’s dan schiet ik vol. Hoe fijn zou het zijn dat ik zonder tranen over mijn vertrek kan vertellen? Is er nog een overtuiging van me dat ik niet trots mag zijn of ik mag er niet zijn.”
Nou, dat noemt zij dan Een dingetje – Hoe maak je jezelf kleiner? Nou, zo dus!
Wilma gaat voor zich kiezen. Ze heeft besloten te stoppen bij haar baan, omdat ze er niet blij van wordt en ze wil ander werk gaan zoeken. En als daarbij tranen komen, worden die snel weggestopt, die wil ze niet. Ze snap ook niet helemaal waar de tranen vandaan komen, want ze kiest nu toch voor zichzelf? En daar bovenop maakt zichzelf en haar emoties ook nog eens kleiner en onbelangrijker, door het ‘een dingetje’ te noemen.
Onze emoties kennen geen tijd
Wat is hier nou het geval: onze emoties kennen geen tijd. Als je terug denkt aan een geweldig feest, dan hoor je die beat weer, dan sta je alweer bijna te dansen, dan voel je je super. En als je terugdenkt aan een vervelend en heftig moment, dan grijpt de paniek je bij de keel of staan de tranen al bijna in je ogen. In het geval van mijn klant rollen ze er al uit.
Je emoties weten dus niet dat er op dit moment geen reden is om tranen te laten vloeien, het is nu namelijk veilig. Er is gewoon een collega die zegt: “Goh, ik hoor dat je hier gaat stoppen”. Blijkbaar komt er dan bij Wilma een emotie (van vroeger) naar boven waardoor ook de tranen komen.
Allereerst zijn we gaan onderzoeken wat precies de emotie is die de tranen laat komen op het moment dat ze het met een collega heeft over het stoppen met haar baan. Er komt dan bij haar een sterk gevoel van iemand teleurstellen als ik voor mezelf kies.
We hebben daarna reis door de tijd gemaakt, door dit gevoel van iemand teleurstellen als ik voor mezelf kies op te roepen (en ja, dat is dan even intens) en vervolgens in de tijd terug te gaan naar momenten waarop ze dit gevoel in haar leven ervaren heeft. Dit doen we met een zoekanker en door telkens een stapje achteruit te zetten lopen we vanuit het heden terug over de tijdlijn. Zo komen we uiteindelijk terecht bij een moment waarop ze deze emotie voor het eerst in haar leven heeft ervaren. Vervolgens mag ze in die eerste ervaring zogenaamde hulpbronnen gaan toevoegen. Bijvoorbeeld: Als klein meisje had ze troost en zelfvertrouwen kunnen gebruiken. Dit mag ze nu als volwassen vrouw aan haar kleine ik gaan geven. Zo geeft ze haar innerlijke kind de troost en het zelfvertrouwen die het toen niet heeft gekregen. Met deze hulpbronnen is de situatie niet veranderd, maar de manier hoe ze de situatie ervaart is wel veranderd. De emotie die er steeds was, die verdwijnt. It’s like magic! Daarna gaan we vanuit de eerste ervaring weer vooruit in de tijd en op elke plek waar de teleurstelling te voelen was controleren we hoe het gevoel daar nu is. Soms is er nog een extra hulpbron nodig en dan voegen we die toe. Als we bij het heden aankomen, kunnen we nog een stap in de toekomst zetten: stel dat er iets zou gebeuren waarbij je voor jezelf gaat kiezen, hoe is het dan met het gevoel van iemand teleurstellen? ‘Dat gevoel is er niet meer’, zegt ze heel verbaasd.
Dit maakt het voor haar makkelijke om voor zichzelf te kiezen, zonder het gevoel dat ze een ander teleurstelt. Dat maakt het leven een heel stuk fijner!
Merk jij dat je ook last hebt van ‘een dingetje’ en gun jij jezelf een vergelijkbare ervaring en heling? Neem gerust contact met me op en dan kunnen we samen afstemmen wat ik voor je kan betekenen.
Als je iemand kent die mijn blog wellicht interessant vindt, dan stuur hem gerust door!
Liefs, Anouk
PS: lees mijn blogs als eerste via mijn LinkedIn profiel en let’s connect!
